Voor alles is een eerste keer in het leven. De eerste keer een blog schrijven, de eerste keer Technisch Directeur, de eerste keer naar India, de eerste keer terecht komen in een andere cultuur en de eerste keer erachter komen dat India toch best wel vies is. Indiërs maken wel schoon, maar niet echt zoals ‘wij’ westerse mensen gewend zijn en aan onderhoud doen ze ook niet. Plastic in een vuilnisbak? “wat is een vuilnisbak?” is dan de wedervraag. Helaas gooit iedereen hier alles op de grond, terwijl de natuur echt wel mooi is!
Mijn naam is Sjoerd Woelders, 35 jaar en tot voor kort trainer en coach in Nederland geweest van diverse jeugdteams op landelijk niveau, coördinator jongste jeugd, oprichter van een hockeyschool en coach van diverse seniorenteams op verschillende niveaus.
Toen ik de kans kreeg om via Bovelander een jaar lang naar India te gaan om daar als technisch directeur twee academies te ondersteunen in de organisatie, maar ook bij coaches en spelers maximale uit zichzelf te halen heb ik geen seconde getwijfeld. Het was een uitdaging en avontuur! De twee academies vallen onder de Naval Tata Hockey Academy (geheel betaald door Tata Steel en Tata Trust en in Odisha ook door Odisha Government). In deze blog hou ik je maandelijks op de hoogte van mijn avonturen. Op Instagram plaats ik ook regelmatig wat. Mijn account is Slinkstersxm, hier kun je ook je vragen achterlaten voor mij als je die hebt!
Zoals bij alle dingen die nieuw zijn kijk je je ogen uit en is het toch wel een beetje spannend. Alleen al de aankomst op New Delhi airport was een hele ervaring. Ik had 2,5 uur om door de douane te komen, telefoonkaart te kopen en de binnenlandse vlucht te pakken naar Ranchi. Genoeg tijd zou je denken! Dat bleek echter niet het geval. De douane duurde langer, de medewerker kreeg de simkaart niet geactiveerd, de internationale terminal ligt 10 min rijden verwijderd van de binnenlandse terminal en om 6 uur in de ochtend zijn er geen shuttlebussen, dus ‘afgezet worden’ (letterlijk en figuurlijk) door een taxi was de enige optie.
20 min voor de vlucht was ik eindelijk op de terminal en kon ik inchecken. Uiteraard was dat aan de late kant waardoor ik nog maar een keer in de rij moest gaan staan om dit handmatig voor elkaar te krijgen. 5 min voordat de vertrek stond ik nog in de rij voor de security, maar daar vergat ik wat dingen, dus dat moest 2x gebeuren.
Helemaal gestrest en warm kwam ik bij de trap naar het vliegtuig, in de veronderstelling dat ik het vliegtuig gemist had, maar ook dit is India, niets vertrekt hier op tijd en alles kan last minute. Het vliegtuig was netjes blijven wachten, had 40 minuten vertraging, maar niemand die hierover klaagde! Na een kort laatste vluchtje (hele reis duurde uiteindelijk 24 uur, deur tot deur) arriveerde ik op Ranchi, een gebied waar weinig ‘westerse’ mensen komen.
Met mijn 1,96 meter, blauwe ogen en blond haar was ik dan ook direct een object waar de Indiërs makkelijk een aantal minuten naar bleven staren. De autorit naar Jamshedpur (waar 1 van de academies ligt) was 3,5 uur. Ik ga hier niet uit de doeken doen hoe het is om te rijden in een land waar links of rechts rijden niets uitmaakt, maar lang verhaal kort, officieel is het links, je bij elke manoeuvre op je toeter behoort te drukken, inhalen kan altijd, zelfs als het niet kan en de weg zomaar een zandweg kan worden.
De eerste 2 weken heb ik samen met Lennart Poillot de trainers en coaches van de academy opgestart, structuur aangebracht en hen weer wakker geschud over training geven. Dit deden we tussen de trainingen door waardoor onze dagen van 05.00 tot 22.00 uur duurden. Lekker pittig begin dus, maar de energie die wij van de trainers en de kinderen hier terug kregen maakte het de moeite waard. Twee dingen vielen op, de trainers willen graag leren en ze leren snel en dat geldt ook voor de kinderen hier. Maar over hoe hoog het niveau is en het hockey hier beleefd wordt zal ik in de komende blogs wat vertellen! Tot de volgende keer.
Sjoerd.
